ကျွန်မနာမည်က ရတီဖူး။ အသက်ကတော့ ၃၈-နှစ်ထဲကို ရောက်နေပြီ။ အဖေကဗမာ ၊ အမေက တရုတ်ဆိုတော့ အသားကတော့ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ မျက်နှာလေးကတော့ အမေ့အမွေရထားတော့ နုဖတ်နေတာပဲ။ အသက်အရွယ်ထက်တောင် နုသေးတယ်ရှင့်။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ပိုးပန်းတဲ့လူတွေမှ တစ်အားများ။
အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့အဖေကိုချစ်မိပြီး ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ်ဆိုပါတော့။ ယောက်ျားကတော့ ကျောင်းမတက်ပေမဲ့ မြို့မှာလာအလုပ်လုပ်ရင်းကျွန်မနဲ့ ဆုံခဲ့ကြတာ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ သူ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာ သားလေးအောင်ထက်ပိုင်ကို ဈေးရောင်းပြီးတော့ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်နေရတယ်။
ယောက်ျားဆုံးသွားတာတော့ ၅-နှစ်လောက်ရှိပြီ။ ကုန်ကားမောင်းရင်း ကုန်ကားမှောက်ပြီး ဆုံးသွားခဲ့တာ။ ယောက်ျားဆုံးသွားကတည်းက သားလေးကို ကျွေးမွေးပြုစုလာတာ သားလေးတောင် ၁၀ တန်းရောက်နေပြီ။ သားလေးကလိမ်မာပါတယ်။ အမေ့စကားကို မြေဝယ်မကျနားထောင်လိုက်တာ။ သား ၁၀ တန်းရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကျွန်မတွေးမိလိုက်တာက ကျွန်မတို့သာ ဒီရွာမှာဆက်နေရင် ကြီးပွားမှာမဟုတ်သလို သားလေးပညာရေးလည်း နစ်မွန်းမယ်လေ။ ဒါကြောင့် အမျိုးတွေရှိတဲ့ ရန်ကုန်ကို ပြောင်းပြီးအလုပ်လုပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။
သားလေးကိုတော့ သူ့အဖွားဆီမှာထားပြီး ကျွန်မကတော့ ကျွန်မတူမလေးနဲ့ အတူသွားနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ သားလေးအလည်လာပါတယ်။ သူအလည်လာတဲ့အချိန်တော့ အတိုးချပြီး အလွမ်းသယ်ရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ဆောက်လုပ်ရေးကုပ္မဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့ပါတော့တယ်။ ကုမ္ပဏီက ဘော့စ်နာမည်က ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်း။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ အတော်လေးလည်း ယောက်ျားပီသပါတယ်။ မိန်းမနဲ့ကွဲနေတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ သဘောလည်း ကောင်းတယ်။ လက်အောက်ငယ်သားတွေကိုလည်း မျှမျှတတဆက်ဆံတယ်။ လူရိုးအေးကြီးပေါ့။ ကျွန်မကတော့ သားလေးနောင်ရေးကလည်း ရှိနေတော့ အလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းနဲ့လည်း ရင်းနှီးလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ရက် လဲ့လဲ့ကလာပြောပါတယ်။
“ရတီ နင့်ကိုဆရာခေါ်နေတယ်”
“အေး အေး ငါသွားလိုက်မယ်”
အခန်းထဲကိုရောက်တော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းက
“ထိုင်လေရတီ ”
“ဟုတ်”
“ရတီအလုပ်ကြိုးစားတာရယ်၊ လုံ့လစိုက်တာတွေရယ်ကြောင့် ရတီ့ကိုဒီနေ့ပဲ အတွင်းရေးမူး ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ အလုပ်စားပွဲကို ဆရာ့အခန်းထဲ ရွှေ့ခဲ့လိုက်တော့”
“တစ်ကယ်လားဆရာ”
“တစ်ကယ်ပြောတာပါ”
“ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်”
ဆရာက
“တစ်ခုပြောဦးမယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ဆရာ ဆရာနဲ့ မခေါ်ပါနဲ့… ကိုအောင်လို့ပဲ ခေါ်ပါဗျာ ရင်းနှီးမှုရတာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့”
ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။
မျက်နှာမှာတော့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ပုံက ထိန်းမရအောင်ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာရဲ့ အတွင်းရေးမူး ဖြစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။ အတွင်းရေးမူးဆိုတော့ ဆရာသွားရာကိုလိုက်၊ တစ်နေကုန်ရုံးခန်းမှာပဲ သူနဲ့အတူနေရတာပေါ့။ ကျွန်မကိုလည်း ဂရုစိုက်လွန်းလို့ တစ်ခါတစ်လေနေတောင် မနေတတ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီးကတည်းက ယောက်ျားတွေနဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရတဲ့ ကျွန်မဟာ ယောကျာ်းပီသတဲ့ ကိုအောင့်အပေါ်မှာ စိတ်တွေတိမ်းညွှတ်ချင်ခဲ့ရပါတော့တယ်။
ဆရာကလည်း ကျွန်မဖင်တွေကိုကြည့်လိုက်တာ အရည်ပျော်ကျမတတ်ပဲ။ တစ်ရက် ကျွန်မနေ့လယ်ခင်းအပြင်သွားပြီး ရုံးခန်းကိုပြန်လာတော့ တံခါးမခေါက်မိပဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တာ ဆရာဘာလုပ်နေတယ်ထင်လဲ။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေတာ။ ကျွန်မလည်း အနားကိုအသံမပေးပဲ ကပ်သွားလိုက်တယ်။ သူ့လီးကအရှည်ကတော့ ၆-လက်မလောက်ပဲရှိမယ်။ လုံးပတ်ကတော့ အတော်တုတ်တယ်။
အံမယ်လေး။ ဘုရားတောင်တမိတယ်။ ကျွန်မယောက်ျားတုန်းက သေးသေးလေးကိုး။ ကျွန်မမှင်သက်ပြီး ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေတုန်း ဆရာ့ပါးစပ်ကနေ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပြီးတော့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ ဆရာက မျက်လုံးဖွင့်လာကာ ရှေ့မှာကြောင်ပြီးရပ်နေတဲ့ ကျွန်မကိုလည်းတွေ့ရော ရှက်ပြီး နောက်ထဲကအိမ်သာထဲကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့တယ်။ ဆရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မသူ့အပေါ်မှာ ရင်အခုန်ခဲ့ရဆုံးအချိန်လေးပါပဲ။
ကျွန်တော့်နာမည်က အောင်ငြိမ်းချမ်း။ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်ပေါ့။ အသက်ကတော့ ၄၅ -နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမယူပြီးတော့ မိန်းမနဲ့ဝေးကွာခဲ့ရတာ ၇- နှစ်လောက်တောင်ရှိနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့နေလာလိုက်တာ တစ်ရက်မှာ အလုပ်ခေါ်ဖို့ အင်တာဗျူးလာလျှောက်တဲ့အထဲမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။
သူမနာမည်က ရတီဖူး။ မျက်နှာလေးကဆို အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက် နုဖတ်နေတာပဲ။ ဖင်ကြီးတွေဆို ၃၉ -ဆိုဒ်လောက် ရှိမယ်။ သူ့ကို သဘောကျသွားတာနဲ့ အလုပ်ခန့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရုံးခန်းထဲမှာ ခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူနဲ့ရင်းနှီးလာရာကနေ သူ့အကြောင်းတွေစပ်စုရင်း သူမက သားလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတာရယ်။ သူမက မုဆိုးမဆိုတာရယ်သိလိုက်ရတယ်။
သူမယောက်ျားက မသန်တာလား၊ မဖြိုနိုင်တာလားတော့ မသိဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ကလေးတစ်ယောက်သာ မွေးထားတယ်ဆိုတယ်…တောင့်ဖြောင့်နေတာပဲ။ သူမနဲ့တွေ့တဲ့အချိန် လမ်းလျှောက်တိုင်း တုန်တုန်သွားနတဲ့ သူမဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်ခဲ့ရတာလည်းမနည်းတော့။ ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ အီဆိမ့်နေမှာပဲ။ တစ်ရက် ရတီအပြင်သွားတုန်း ရုံးခန်းထဲမှာ သူ့ဖင်တွေကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုနေတာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားလည်းမသိ။ ပြီးမှ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ရတီ့ကိုတွေ့လိုက်ရတာ။ ရှက်လိုက်တာဗျာ။
ဒါပေမဲ့ ရတီဘာဖြစ်လို့ အသံမပေးပဲ ဝင်လာတာလဲ။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့ ရပ်ကြည့်နေတာလဲ။ သူမကရော ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလား တွေးမိလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော် ရတီ့ကိုရအောင်ကြံမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။
“ရတီဒီနေ့ညအားလား”
“အားပါတယ်ကိုအောင်… ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”
“ကို့သူငယ်ချင်း ချမ်းငြိမ်း နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတာ ညကျရင် ပါတီပွဲရှိတယ်၊ ရတီလိုက်ချင်ရင် ခေါ်သွားမလားလို့… သူနဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးမလို့လေ”
“ဟုတ်ကဲ့…ရတီလိုက်ခဲ့ပါ့မယ်၊ ဘယ်အချိန်လဲ ကိုအောင်”
“၇-နာရီလောက်ပေါ့…ရုံးဆင်းလို့အိမ်ပြန်ရင် ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲထားလိုက်လေ…ကိုလာခေါ်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
ရုံးဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တူမလေးကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။ ဘာမှမပြောတော့ပဲ အခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။
အခန်းထဲရောက်တော့ တစ်နေကုန်ဝတ်ထားရလို့ ချွေးနံ့တွေထွက်နေတဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ ချွှတ်ပြီး ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာတစ်ကိုယ်လုံးလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ နို့တွေကလည်းတင်းဆဲ။ ဖင်ကလည်း မကျသေး။ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေပန်းအောက်ကို ဝင်လိုက်ပါတယ်။ စောက်ပတ်ကလေးကို ငုံ့ကြည့်မိတယ်။ အမွှေးလေးတွေရှည်လာပါလား… ရိတ်လိုက်ဦးမှပဲလို့တွေးပြီးတော့ ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ ဂျုတ်ကိုယူပြီး စောက်မွှေးလေးတွေကိုရိတ်လိုက်ပါတယ်။
ရေကအေးတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်လာတာပေါ့။ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မကလေးနဲ့ ဖိချေလိုက်တယ်။
“အင့်…ဟင့်”
တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။ နို့သီးလေးတွေ ပွတ်ရင်းနဲ့ အရသာတွေ့လာတော့ လက်က စောက်ပတ်ကလေးဆီရောက်သွားပြီး အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်းပွတ်နေမိတယ်။
စောက်စိကလေးကို ပွတ်လိုက်မိတဲ့အချိန်မှာတော့
“အင့် ဟင့်”
ကောင်းလွန်းသဖြင့် ညည်းလိုက်မိတယ်။ စိတ်ကူးထဲမှာလည်း တစ်နေ့ကရုံးခန်းထဲမှာ မြင်ခဲ့ရတဲ့ ကိုအောင်ရဲ့လီးကြီးကို ပြေးမြင်မိလိုက်သည်။ ဒီအချိန် ကိုအောင်သာ သူမကိုလာလိုးလျှင် ငြင်းမိမှာမဟုတ်။ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီးကတည်းက အလုပ်တွေ မအားသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် အာသာမဖြေခဲ့။ အခုအချိန်ထိပင်။
ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် အိပ်ချလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်က နို့သီးခေါင်းလေးတွေချေပြီး စောက်စိကလေးကို ပြင်းပြင်းလေးပွတ်နေမိတယ်။
“အား…ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် အင်း ဟင်း အင့် ဟင့်”
လက်ခလယ်လေးကိုကွေးပြီး ကိုအောင့်လီးအမှတ်နဲ့ စောက်ပတ်လေးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး လက်နဲ့လိုးနေမိတယ်။
ပါးစပ်ကလည်း
“လိုး…လိုး…လိုးစမ်းပါ ကိုအောင်ရယ်…ရတီ့စောက်ပတ်လေး ကွဲသွားအောင် လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ ”လို့ပြောပြီး လက်နှင့်လိုးနေလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဝတ်လစ်စားလစ်နဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အာသာဖြေနေတာက နတ်သမီးလေးတစ်ယောက်လိုပဲ။ မကြာခင်မှာတော့ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားပြီး
“အင်းး ဟင်း”
သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချပြီး ဝတ်ရည်တွေကို စောက်ပတ်လေးအတွင်းကနေ ပွက်ကနဲ့ အန်ချလိုက်တယ်။
ပြီးသွားမှ ရှက်မိသလိုပင်။ မိန်းမဖြစ်လျက်နဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို မှန်းနေမိတာကိုး။
“မိရတီ နင်တော်တော်ယွပါလား” လို့ စိတ်ထဲမှာတင် တွေးနေမိတယ်။ အသက် ၄၀ ပြည့်တော့မှာဖြစ်ပေမဲ့ သွေးသားတောင့်တမှုတွေက လျော့မကျသေး။ ပြင်းထန်နေတုန်းပင်။
ရေမိုးချိုး ၊ အလှဆုံးဖြစ်အောင်ပြင်ဆင်ပြီး အထက်အောက်တစ်ဆက်တည်း အင်္ကျီ စကဒ်အတိုလေးအားဝတ်၊ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပြီး သူမအလှပြင်တာ ပြီးဆုံးသွားပြီ။ ညနေ ၆-နာရီ ၄၅လောက်တွင် အိမ်ရှေ့ကို ကိုအောင့်ကား ရောက်လာတယ်။
ကျွန်မလည်း “ညအပြန် ညဉ့်နက်မယ်”လို့ တူမလေးအားမှာခဲ့ပြီး ကိုအောင့်ကားပေါ်ကို တက်လိုက်ချိန်မှာ ကိုအောင်က ကားမောင်းထွက်လိုက်တယ်။
“ကိုအောင်ဒီနေ့သန့်ပြန့်နေပါလား… ပါတီဆိုတော့ မိန်းမတွေလည်းပါမှာပဲ သဝန်တိုလိုက်တာ”
”အို ငါနဲ့သူနဲ့ လာဆိုင်တာမှတ်လို့” စိတ်ထဲမှပင် တွေးနေမိတယ်။
ကိုအောင်က
“ရတီသိပ်လှတယ်ဗျာ…ဒီနေ့လိုအလှမျိုးတစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးဘူး”
“ဟုတ်လို့လား ကိုအောင်ရယ်… ရတီကအသက် ၄၀ ပြည့်တော့မယ်…မလှပါဘူးရှင်”
“အသက် ၄၀-လို့သာပြောတယ် ၃၀ လောက်ပဲ ထင်ရတယ်…အပျိုလေးတွေတောင်လိုက်မမီဘူး”
“အင်း….ဟင်း ဟင်း မမြှောက်ပါနဲ့ရှင်…မုန့်ကျွေးဆိုလည်း ကျွေးပါ့မယ်”
“မြှောက်တာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ…ကလေးတစ်ယောက်အမေလို့တောင် မထင်ရဘူး လန်းလိုက်တာ”
“ဟုတ်ပါပြီရှင် အရှုံးပေးပါတယ်”
စကားပြောရင်းနဲ့ ခြံအကျယ်ကြီး တစ်ခုရှေ့ရောက်လာတယ်။ ခြံရှေ့မှာ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ လူတစ်ယောက်ရပ်စောင့်နေတယ်။ ကိုအောင်က သူ့ကိုမြင်တော့ လက်လှမ်းပြပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
“ငအောင် ဘယ်တုန်းက မိန်းမရတာလည်းဟ လျိုထားတယ်နော်… မင်းမိန်းမက လန်းလှချည်လားဟ”
“ဟာ ဟေ့ရောင် ငချမ်း…ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ …ဒါငါ့မိတ်ဆွေဟ”
“ဟာ ဆောရီးနော်ညီမ….ကျွန်တော်ကမသိလို့”
“ရပါတယ်ရှင်”
ခြံထဲကိုရောက်တော့ ဝိုင်းဖွဲ့ပြီးစကားပြောသူကပြော၊ အတွဲလိုက်ကနေသူတွေကက သူ့အဖွဲ့နဲ့သူ တွေ့ရတယ်။ ကိုအောင့်သူငယ်ချင်းက ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ကို နေရာချထားပြီးတော့ မိတ်ဆွေတွေကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်နေတယ်။
ကိုအောင်က
“ရတီသောက်ဦးမလား”
“ကျွန်မမသောက်တတ်ပါဘူး ကိုအောင်”
“ဝိုင်ဖြစ်ဖြစ် ဘီယာလေးဖြစ်ဖြစ် နည်းနည်းသောက်လိုက်ပါနော်…ကိုယ်ကတော့ အပြင်းပဲသောက်တော့မယ်”
“အင်း…ဒါဆိုလည်း ဝိုင်ပဲသောက်တော့မယ်”
စကားပြောရင်းသောက်ရင်းနဲ့ ကျွန်မလည်း ဝိုင်နှစ်ပုလင်းကုန်တဲ့အချိန် ရီဝေဝေလေးဖြစ်လာပါတယ်။ ကိုအောင်က
“ရတီ…ဟိုမှာသူများအတွဲတွေကနေတယ်…ကိုယ်တို့လည်း သွားကရအောင်လေ”
“ကို့အောင့် သဘောပဲလေ”
နှစ်ယောက်သားထသွားကာ လက်ချင်းယှက်ပြီး သီချင်းသံနှင့်အလိုက် ယိမ်းနွဲ့နေမိတယ်။
တစ်ချက်တစ်ချက် ကိုအောင့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသောအခါ ရင်ခုန်မိသလိုလို။ ကနေရင်းနဲ့ ကိုအောင်က နားအနားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး…
“ရတီ…ရတီ့ကို ကျွန်တော်ချစ်နေမိပြီဗျာ”
“ရှင်”
ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ရင်ခုန်သွားတာပေါ့။ သူလေ ကျွန်မကို ရင်ခုန်အောင်သိပ်လုပ်နိုင်တာပဲ။
“ဟုတ်တယ်၊ ကိုယ် ရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်…တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်ချင်တယ်”
“စဉ်းစားပါရစေဦး ကိုအောင်ရယ်…ကျွန်မမှာ သားလေးရှေ့ရေးက ရှိသေးတယ်လေ”
“ကိုယ့်သားလေးလိုသဘောထားမှာပါကွာ…မငြင်းပါနဲ့နော်”
ကျွန်မမျက်လွှာလေးအသာချပြီး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။
ထိုအချိန်မှာ မီးရောင်က ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားတယ်။ ပြာလဲ့လဲ့နဲ့မှိန်မှိန်လေးသာရှိတဲ့ မီးရောင်အောက်မှာ အတွဲတစ်ချို့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေကြတာကို ဝိုးတဝါး မီးရောင်အောက်တွင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
ရုတ်တရက် ကိုအောင်က ကျွန်မကိုဆွဲဖက်လိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။
“အွန့်”
ကျွန်မမှင်သက်သွားတယ်။ ကျွန်မလည်း မဆွတ်ခင်ကတည်းက ညွှတ်ချင်နေသူမို့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့ကျာပြင်ကို သိုင်းဖက်ပြီး စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်နမ်းနေလိုက်တော့တယ်။
ရုတ်တရက် ကိုအောင့်လက်တွေက ကျွန်မတင်ပါးပေါ်သို့ ရောက်လာကာ တင်ပါးတွေကို လာပွတ်ပေးနေတယ်။ တင်ပါးပေါ်ကတစ်ဆင့် ခါးပေါ် ခါးပေါ်၊ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်မနို့တွေအပေါ်ကို အုပ်ကိုင်ပြီးနို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်နေတာကြောင့် ကျွန်မဆီးခုံနေရာမှာ တစ်ခုခုနဲ့ထောက်ထားမိနေသလို ခံစားမိလိုက်တယ်။
“ဟင်… ကိုအောင်လီးတောင်နေတာထင်တယ်”
အဝတ်တွေသာခံမနေရင် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သွားလောက်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လက်က နို့ပေါ်ကတစ်ဆင့် ကျွန်မစောက်ပတ်ပေါ်ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်လေးကို စကဒ်ပေါ်မှတစ်ဆင့် ပွတ်ပေးနေတယ်။
ဘေးလူတွေရှိနေတာကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ကျွန်မ စောက်ပတ်ထဲမှာလည်း ယားယံပြီး အရည်တွေထွက်လာနေပြီ။ အတန်ကြာပွတ်ပေးပြီးတော့…
“ရတီ…ကိုယ်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ…အခုပဲ ရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ…တစ်နေရာသွားရအောင်”
“ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ”
“အိမ်အပေါ်ကိုသွားမယ်၊ အဲဒီမှာ အခန်းတစ်ခန်းရှိတယ် ပြင်ထားတယ်”
“ဟင်သူတော်တော်လည်…. ကြိုပြင်ထားတာပေါ့လေ”
“ဟီး”
“လူတွေတက်လာမယ်နော်”
“ဘယ်သူမှမလာဘူး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ကြိုပြောထားပြီးသား”
“လူလည်”
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာလိုက်တယ်။
အခန်းတစ်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကိုအောင်ကတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး အခန်းထဲဝေ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြင်ဆင်ပေးထားပုံ ရတယ်။ မွေ့ယာနဲ့ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့။ ကိုအောင်က တံခါးဂျက်ထိုးလိုက်ပြီး ခုတင်ဆီကို နှစ်ယောက်သားလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ကျွန်မကို ခုတင်ပေါ်ကိုလှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ကိုအောင်ကသူ့အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်နေတယ်။ ကျွန်မမကြည့်ရဲ။
“ရတီ”
လို့ခေါ်လိုက်မှ သူ့ကိုကြည့်မိတယ်။ အမလေး ပေါင်ကြားထဲကဟာကြီးကလည်း တောင်မတ်နေတာပဲ။ သူက ကျွန်မဘေးလာလှဲပြီး ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးကို လာနမ်းကာ နို့တွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။
“ရတီ… ကိုရတီ့အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်”
“အင်း”
အဝတ်တွေတဖြည်းဖြည်းကျွတ်ကုန်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးဘာမှမရှိတော့။
“လိုးချင်ပြီ..ရတီရယ်…”
“ကိုအောင့်သဘောလေ”
ပေါင်လေးကားလိုက်ပြီး သူ့လီးကို ကျွန်မစောက်ပတ်ဝကို လာတေ့တယ်ရှင်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းမသွင်းပဲ ရုတ်တရက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။
“အား နာတယ်”
“ဆောရီး ရတီ…နာသွားတာလား”
“နာတာပေါ့လို့ …အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီကို”
“ကျပ်ထုပ်နေတာပဲ …ရတီ့စောက်ပတ်ကလေးက”
“ဖြည်းဖြည်းချင်းနော်”
“အင်း”
ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးနေပါတယ်။ နည်းနည်းအရှိန်ရလာတော့..
“ဆောင့်ဆောင့် ကိုအောင်… ရတီခံနိုင်ပြီ”
“အိုကေ”
“ဗြွတ် ဗြွတ် ဗလွတ် ဖတ် ဖတ်”
“အား ရှီး….”
ပုံစံပြောင်းလိုက်ပြီး ဘေးတစ်စောင်းနဲ့ သူ့လီးကို တေ့ပြီးလိုးပါတော့တယ်။ လက်ကလည်း စောက်စိလေးကို ချေပေးနေတာ။
“အိုး…ကောင်းလိုက်တာ…”
ဒီအရသာလေးတွေ မခံစားရတာကြာပြီ။ အလိုးခံရင်း စောက်စိကို ချေပေးနေတော့ သိပ်မခံနိုင်တော့ပဲ ပြီးချင်လာတယ်။
“အင်း… ဟင်း.. အား… ရှီး…”
“ဗြွတ်ဗြွတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”
“ဆောင့် ဆောင့် ကိုအောင်… ရတီပြီးတော့မယ်”
ကိုအောင်လည်း အားရှိသမျှ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆောင့်ပါတော့တယ်။
“အား….”
သူမပြီးသွားပြီ။ ခဏအကြာ ၁၀-ချက်လောက်ဆောင့်ပြီး ကိုအောင်လည်း တုန်တက်လာပြီး စောက်ပတ်ထဲကို လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပြီး ပြီးသွားတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ ရတီရယ်…ရတီ့စောက်ပတ်လေးက ကြပ်နေတာပဲ”
“အတူတူပဲ ရတီလည်းကောင်းတယ်…တအားကောင်းတယ်”
ပြီးပါပြီ။